Jay Fai is de eerste foodstal in Bangkok dat een ster kreeg van Michelin.

Vorig jaar toen ik in Bangkok was at ik bij het restaurant van Jay Fai haar met een Michelinster bekroonde krabomelet. Eigenlijk is het restaurant meer een stalletje met erachter een eetzaal met tafels en stoelen. Nu de zojuist gelanceerde Netflix docuserie Street Food een aflevering lang de bekende Thaise chef volgt en haar levensverhaal vertelt wordt is weer even herinnert aan de ene middag in Bangkok dat ik drie uur lang in de rij stond om van het eten van deze Michelin straatverkoopster in Bangkok te kunnen proeven.

Netflix serie Street Food

De nieuwe documentaireserie Street Food is van de hand van David Gelb, dezelfde man achter de succesvolle serie Chef’s Table. Volgt Gelb in Chef’s Table per aflevering één chefs van gerenommeerde restaurants (met hier en daar uitzonderingen zoals een Koreaanse monnik in een Boeddhistische tempel), in zijn nieuwe productie Street food kun je 30 minuten lang kijken naar verschillende street food masters in één stad. Zo komt de Japanase stad Osaka voorbij, maar ook Bangkok, Delhi, Singapore en nog meer steden.

Jay Fai eerste Michelinsterren foodstal in Bangkok

In de eerste aflevering volgt de cameraploeg de 73-jarige Jay Fai en andere street food vendors. Al speelt Fai duidelijk de hoofdrol. Ze vertelt over hoe ze ooit per ongeluk begon te koken op straat en hoe ze van de standaard chicken noodles verkopen zichzelf ontpopte tot meesteres in bijzondere gerechten met de wat duurdere ingrediënten zoals krab en grote garnalen. Haar bijzondere gerechten met een eigen twist vielen op en al snel kreeg ze hordes fans. Haar krabomelet waar bizar veel krab in gaat rolt ze in de wok terwijl ze er olie overheen blijft spatelen. De krabrol is daardoor krokant van buiten en sappig van binnen. Haar kookprestaties viel ook het team van Michelin op en ze bekroonden haar met een ster. En hiermee was chef Fai de eerste street hawker in Bangkok met een Michelinster.

De keerzijde van het succes

Wel of niet aanschuiven bij Jay Fai? Wij zaten in dubio, maar besloten toch een kijkje te nemen op een hete middag in mei. Bij aankomst lag er een inschrijfboek waar je je naam op kunt schrijven zodat ze je naam roepen als je aan de beurt bent. De lijst was niet megalang dus we besloten het erop te wagen.

Ondertussen komt Jay Fai aangelopen van achteren in haar bekende garderobe: een duikbril, regenlaarzen en muts. En haar lippen vuurrood gestift, zoals je op iedere foto en filmpje van haar ziet. Ze heeft net wat gegeten en begint aan de voorbereiding van de gerechten.

En terwijl ze dat doet schreeuwt ze naar haar medewerkers. We kunnen het niet verstaan, maar ze is duidelijk niet content met de huidige situatie.

Ze begint in potten en pannen te roeren in haar keuken. Over een open keuken gesproken. Jay Fai kookt gewoon op straat. Haar fornuis zijn een soort van versmeulde pitten met hierin houtskool en vuur.

Want Jay kookt op open vuur en dat wordt niet normaal heet. Je ziet gewoon de vuurspetters en vlammen eraf komen. Haar straatkeuken is afgezet met dranghekken en een groot schot zodat haar publiek (ja want die is er) niet te dichtbij kan komen.

Wij zijn nog lang niet aan de beurt, dus we hebben tijd zat om foto’s te maken van haar kookroutine. Jay Fai maakt alle gerechten zelf. Haar keukenbrigade helpt met de mise en place en houdt spullen en bordjes op zodat ze snel bij de spullen kan en ook snel de wokklare gerechten kwijt kan.

De tijd kruipt voorbij. 1,5 uur later zijn we nog lang niet aan de beurt. Vanaf onze wachtplaats buiten kunnen we het restaurant in turen, maar het lijkt alsof nog bijna niemand eten voor zijn of haar neus heeft. We besluiten nog even te wachten in de hitte.

Op een gegeven moment kom je op zo’n punt dat je denkt moeten we nog wel blijven wachten? En dan kijk je elkaar aan en zeg je tegen elkaar maar we zijn al zover gekomen. En het zal wel niet zo lang meer duren. Een half uur later, ok nog één wachtende voor ons. We laten ons nu niet meer kennen. En dan eindelijk na iets meer dan twee uur wachten mogen we aan tafel. Het is grappig hoe blij je dan kunt zijn als je tot iets wordt toegelaten.

We krijgen een menukaart aangereikt door de dochter van Jay Fai die toen het restaurant zo druk bezocht werd haar baan heeft opgezegd om haar moeder te helpen met de organisatie en de reserveringen van het restaurant. Sowieso willen we de bekende krabomelet, maar we nemen nog twee wokgerechten erbij. We laten onze bestelling opnemen en hopen dat ons eten snel komt. Inmiddels ben ik hangry as hell en ik heb het bloedwarm. Zoals je wel kunt verwachten doen ze bij Jay Fai niet aan airco 🙂

Opvallend is dat de tafels om ons heen geen eten op tafel hebben en zij zaten al eerder dan wij. Ok, dit kan dus nog wel even gaan duren. Is er nog een overtreffende trap dan hangry? Ik weet niet hoe dat dan zou heten, maar dat stadium had ik inmiddels bereikt. Mijn vriend die blijft blij en vrolijk, ik heb inmiddels mijn hoofd op tafel gelegd.

En dan eindelijk na drie uur duimen draaien en zweten verschijnt er eten op tafel.

Ik snap wel dat de omelet met krab een veelbesproken gerecht is. Het is één van de mooiste krabomeletten die ik ooit gegeten heb. Mooi dicht geschroeid zodat alle smaak en sappen zitten ingesloten in het omelet. De buitenkant is krokant en zacht tegelijk. Ook de roerbakgerechten zijn mooi en goed op smaak.

Dus ja we hebben zeker een mooie maaltijd achter de kiezen, maar of het drie uur wachten in de vochtige hitte van Bangkok waard is…dat dan weer niet. Bedenk voor jezelf eens voor wat voor gerecht je met alle liefde drie uur lang wacht en wacht. Nou ik kan er niet zoveel opnoemen. Wij hadden van tevoren ingecalculeerd dat we even in de rij moesten staan, maar we hadden nooit verwacht dat we drie uur zouden moeten wachten. Anders hadden we dat nooit gedaan.

En dat is de keerzijde van de bekendheid en het krijgen van een Michelinster van Jay Fai. Ik weet nog dat een paar weken nadat ze haar ster had gekregen een artikel verscheen waarin stond vermeld dat ze die ster een last vond. Het was voor haar vaste gasten onmogelijk om nog bij haar eten. Ten eerste omdat haar prijzen omhoog waren gegaan en ten tweede omdat de rijen wachtende mensen gewoonweg te lang was. Niemand van haar vaste klandizie wilde zolang wachten. Ook moest ze nu opeens met reserveringen werken. Iets compleet nieuws voor haar en niet iets waar ze op zat te wachten. Ook al hielp haar dochter haar erbij.

Vijf plekken in Bangkok waar je zeker gegeten moet hebben

Dus nu staan er met name toeristen en Thaise mensen die wel zolang willen wachten op een culinaire creatie van Jay Fai.

Ik vroeg me af of ze er nog wel lol in had, maar na het zien van de eerste aflevering van Street Food is het duidelijk dat ze nog met veel lol kookt en daar ben ik blij om. En blijkbaar vind ze de aandacht en bekendheid toch fijn, want ze heeft wel weer ja gezegd op een documentaire van David Gelb. En je kunt er donder op zeggen dat het nu nóg drukker wordt bij haar foodstand.

Ik weet niet of ik ooit nog in de rij ga staan bij zo’n overhypte plek. Maar aan de andere kant, voor good food tja daarvoor reis ik en wacht ik met alle liefde. Dus misschien dat ik toch maar weer in de rij ga staan…

Booking.com