Restaurant Bridges aan de Oudezijds Voorburgwal heeft ooit dienst gedaan als stadhuis en dat kan ik me heel goed voorstellen als ik de gevel van het imposante grachtenpand zie. Nu is het een visrestaurant en is er hopelijk van de ambtelijke stoffigheid niets over gebleven. Als ik door de dubbele deuren naar binnen ga word ik als het ware naar de tuin gezogen, wat een mooie plek voor een borrel! Die onthouden we voor de volgende keer.
Grote stoffen stoelen en vitrages als kamerscheiding. Restaurant Bridges zit in hotel The Grand en doet ook enigszins hotelerig aan. De inrichting van Bridges is duidelijk niet helemaal mijn smaak. Gelukkig hebben ze niet gekozen voor witte tafelkleden, maar een witte tafelloper dat maakt het geheel wat luchtiger. Er wordt me een mooi tafeltje aan het raam met uitkijk op de gracht toegewezen en meteen ben ik alle stoffenmeubels en doorkijkgordijnen vergeten. Hier kan ik me de aankomende tijd prima vermaken.
‘Kan ik voor u een glaasje champagne inschenken?’, vraagt de sommelier als ik plaatsneem op de bank. Laat ik daar nou juist zin in hebben! Het glaasje smaakt me goed en dat mag ook wel voor € 17,50 per glas! Langzaam nippen luidt vandaag het credo.
Als mijn tafelgenoot is gearriveerd en zich ook heeft laten verleiden tot een glaasje champie krijgen we een amuse met een hoog herfstgehalte. Het lijkt op de buit na een lange boswandeling. Als je begrijpt wat ik bedoel. Onze hartige amuse: een kaastoastje met een crème van zwarte olijven op links en rechts daarvan een bitterbal van oude kaas. Het toastje is lekker knapperig en de crème is bijzonder bitter. Hmm niet mijn ding. De ‘bitterbal’ is niet zo krokant als ik had verwacht. Het lijkt meer op een soesje dan een bitterbal en is flink zout. De gebrande noten als ondergrond zijn lekker, maar doen af aan de presentatie. Het was mooier geweest als de ondergrond een contrasterende kleur had gehad.
Inmiddels is er knapperig zuurdesembrood op tafel gezet en ben ik op slag verliefd op het olijfoliesetje. Op de foto niet te zien, maar het kannetje is zo groot als de poot van mijn wijnglas.
Amuse nummer twee: gazpacho. Ik kijk in het gek uitziend glaasje dat voor me staat en zie ik dat nou goed? Is dat een minikomkommertje? We roepen even de ober erbij en mijn vermoeden wordt bevestigd, het is een overdwars gesneden ienimini komkommertje. De koude tomatensoep kleurt mooi met de paarse bloem en het groene schijfje komkommer. De gazpacho is spannender dan het eruit ziet. Hij is heerlijk pittig en ik proef er een lekker rauw uitje doorheen. En dan het allerlekkerste aan deze koude soep: de tartaar van oester. Heel bijzonder en waanzinnig lekker.
‘Salade van Hollandse tomaat met geroosterde spiering en macadamia sorbet’ oftewel de eerste gang. Het gerecht wordt geserveerd op een lichtblauw bord waardoor de kleuren eruit springen. “Ik had het toch mooier gevonden op een wit bord”, vindt mijn tafelgenoot. Hmm, ja misschien toch wel. Wat ik persoonlijk erg mooi vindt zijn de verschillende texturen. Nadeel is dat er zoveel verschillende elementen op mijn bord liggen dat ik gewoon niet weet waar ik moet beginnen. Eigenlijk wil ik één hap waarbij ik alles tegelijkertijd kan proeven, maar dat is gewoon niet mogelijk. Ik begin met een hapje spiering. Goeie keus, want deze is lekker stevig en heeft een mooi droog krokant jasje. De in balsamico gemarineerde en geroosterde tomaten zijn smaakvoller dan ze in eerste instantie doen vermoeden. En het allerleukst vind ik het bolletje tomatengelei waarin een zongedroogd tomaatje zit gevangen.
Het dessert lijkt wel een eerbetoon aan de aardbei: een bavarois van aardbei met een kern van aardbei-basilicum saus, aardbeiensorbet geserveerd met verse aardbeien. Mij allemaal iets teveel zoet en nu weet ik weer waarom ik normaal gesproken altijd kaasjes neem als dessert. Ik ben gewoon geen dessertliefhebber. Ik eet mijn aardbeien op, die jammer genoeg veel te koud zijn, neem van alles een hapje en laat de rest staan.
Fijn aan Bridges: van een visrestaurant mag je verwachten dat ieder stukje vis of zeevrucht met veel liefde is bereid. Godzijdank maakt Bridges deze verwachting waar. Hier weten ze hoe ze vis moet bereiden en het beste eruit moeten halen. Bij Bridges gaat het om de totaalbeleving. Vriendelijk ontvangst, correcte bediening (zonder al te stijf te zijn), mooie gerechten, comfortabele zitjes en een fantastisch uitzicht.
Er is ook ruimte voor verbetering: we hebben wel vier verschillende personen aan tafel gehad. Elke gang werd door een ander persoon gebracht, wat enigszins onpersoonlijk aanvoelde. Helaas kregen we een paar keer geen uitleg over ons gerecht, waardoor we een ober erbij moesten roepen om te vragen wat we hadden gekregen. De gevraagde wijnkaart kwam niet en het was op een gegeven moment niet meer nodig aangezien we al halverwege ons hoofdgerecht zaten. Misschien achteraf maar goed ook nadat we later erachter kwamen dat onze champie € 17,50 per glas kostte.
Eén ding is zeker, dit is niet mijn laatste bezoek aan Bridges. De enige twijfel is wordt het de tuin of de raw bar met oesters?
Bridges inspired by Ron Blaauw
Oudezijds Voorburgwal 197
1012 EX Amsterdam
